Sesebuah bahasa yang bernada mempunyai tinggi naik sebutan yang membezakan makna leksikal antara perkataan yang berbunyi hampir sama atau untuk tujuan tatabahasa melalui tasrif.[1] Corak nada khas bahasa seperti itu kadang-kadang disebut tonem[2] seumpama fonem. Ciri ini paling umum pada sebanyak tujuh puluh peratus bahasa dunia[1] dalam rumpun-rumpun Kra–Dai (termasuk bahasa Thai), Vietic, Sino-Tibet (termasuk Bahasa Cina yang paling dikenali), Afroasia, Khoisan, Niger-Congo dan Nilo-Sahara.